Do početka devedesetih godina država se ulaganjima u infrastrukturu borila protiv migracija sa sela u grad. Mjesna zajednica Aljinovići je najslikovitiji primjer.
Uz magistralni put prema Sjenici izgrađen je zadružni dom, u blizini pošta. Pokraj stare, nova osnovna škola, a pored nje Dom za đake pješake i stanovi za nastavnike. Zdravstvena stanica. Industrija konfekcije “Iris“ je otvorila pogon. Započet je put kroz kanjon Mileševke, kojim bi se u Aljinoviće stizalo za dvadesetak minuta. Nije završen, ali je jedno vrijeme bio ispolitizovan, pa je za nekog i bio od koristi, ali nikako mještanima Aljinovića. A 1983. godine mještani su govorili da se nikad nije manje radilo, a bolje živjelo kao tad.
Sa predsjednikom mjesne zajednice, Goranom Vujaševićem o aktuelnim problemima u Aljinovićima razgovaramo u seoskoj kafani koja je posednjih godina postala i kancelarija mjesne zajednice, ali i mjesto za ugovaranje trgovine stokom i drugih poslova. Čekaonica je za ljekarske preglede, ali i rijetke autobuse i taksiste koji voze mještane put Sjenice,Nove Varoši i Prijepolja.
“Pogledajte ono zgarište kraj puta. Nekad se od te zadruge dobro živjelo. Sad nikom nije interesantna. Nekad smo imali ljekara opšte prakse, više nemamo ni medicinsku sestru. Ljudi su planirali budućnost, ostali ovde i formirali porodice. U “Irisu“ je radilo šezdesetoro, dvadesetak u zadruzi, u tri prodavnice desetak, petnaest nastavnika u školi. Pošta radila svaki dan. Samo izračunaj da je na svakog zaposlenog još samo troje u kući, pa u Aljinovićima je živjelo 400-500 duša. Danas 50-60 uglavnom starijih.“
Planinska zajednica bogata pašnjacima, pa se mkeštani uglavnom bave stočarstvom. Ima preko 2000 grla stoke. Ima i šume pa ljudi to malo prodaju kako bi dočekali godine za penziju zarađenu u nekoj od firmi sudbine slične “Irisu“. Neko gaji malinu, neko heljdu, ali sve na malo. Već pomenute 1983. godine na području Aljinovića je, do jula,otkupljeno 60 tona sira, tona i po pečurki i isto toliko lekovitog bilja i šumskih plodova, ne računajući otkup koji je išao za Novu Varoš i Sjenicu.
“Put, voda i struja. Ko i svuđe, to su ti naši problem”, tvrdi Goran Vujašević, predsjednik mjesne zajednice.
“Dobili smo 500 000 dinara za održavanje puteva. To je dovoljno za pet-šest kamiona zemlje. Ovaj čovjek, Vujica Savković ima dvoje djece. Sin ide u školu, a djevojčica će za koju godinu. Žive pod Jadovnikom, 4 kilometra odavde. Samo njemu da održavamo put, ovim sredstvima bi jedva pola dionice doveli u pristojno stanje. Zimi kad snijeg napada sam probija put. Dobije nešto malo nafte i to je sva pomoć. Da bi se svi seoski putevi doveli u red potrebno je 5 miliona“, kaže nam Vujašević.
Nedavno je asfaltirano trista metara puta i to je sav asfalt mimo magistrale u Aljinovićima. Do Sjenice ima 15 kilometara, do Nove Varoši 20, a do Prijepolja i nazad preko 100. Da bi završili neki posao u institucijama, mještani se pripremaju kao da će na ozbiljno putovanje. Često se desi da ne mogu za jedan dan oposliti, pa putuju i po tri puta gore-dole, 300 kilometara, kao do Beograda.
“Mi smo jedno vreme razmišljali da raspišemo referendum da se izdvojimo iz Prijepolja, pa bilo gdje“, smeje se Vujašević i dodaje:
“Šalu na stranu, Aljinovići su bogati šumom, pašnjacima i stokom. Ni jedna opština ne želi da izgubi to bogatstvo. Da opstanemo i ne ostanemo slepo crevo opštine, treba nam brza veza sa Prijepoljem. Po nama, najbolje kroz kanjon, do Mileševa ima 16 kilometara.“
Vodovod je rađen sredinom osamdesetih. Kažu 500 metara je rađeno po projektu, pa je onda neko stavio “projekat pod mišku“ i otišao. Ostatak je rađen “na divlje“.
“Ono što se grbavo rodi ne može da se ispravi. Pre tri godine urađeno je novih 1300 metara, po projektu. Ostalo je još da se postavi razvodna komora. Iz opštine predlažu komoru sa ventilima, koja košta oko 550 000 dinara. Angažovali smo stručnjaka za vode sa licenciranom firmom, da ne bi napravili grešku i on nas je posavetovao da je sistem pojila za nas bolji i jeftiniji. Kap tamo, kap ovamo. Ima 118 korisnika, taman na pola podeljeni u dva kraka i gotovo. Osim toga puno jeftinije bi nas sve izašlo. Iz Poliestera su mi poslali predračun za komoru od 160 hiljada. Predsjednik Dragoljub Zindović je rekao da mu donesem predračun pa da odlučimo. Sredstava ima. Na računu su “, pokazuje nam predračun Vujašević.
Zimi je u Aljinovićima, kao i u drugim planinskim zajednica problematično snabdevanje električnom energijom. Jedan dio mreže je još uvek na drvenim nosećim stubovima. Mještani su iskopali rupe o svom trošku i čekaju da nadležni postave betonske stubove.
“Dalekovod sa Gvozda, poviše Kaćeva, prolazi preko šumovitog dela, Dervente, pa grane pod snegom u dodiru sa žicama prave kuršlus. Kad sam zvao direktora Elektrodistribucije da pitam kad će prokričiti taj deo, kaže pojavio se medved pa ne sme da šalje radnike. Na Karauli, trafo treba da se izmesti. Četiri godine čekamo izmještanje u centar sela“, priča nam Goran Vujašević.
Mještani su zadovoljni subvencionisanjem poljoprivrede. Oni koji su sa područja Aljinovića konkurisali, svi su dobili.
“Svugde sam prodavao stoku, pa sam upoznat sa tamošnjim prilikama. Ne postoji opština koja je sa 80% subvencionisala stočare. Ko god je konkurisao dobio je. To je za svaku pohvalu“, kaže nam predsednik MZ Aljinovići, Goran Vujaševići i nada se da će i narednih godina poljoprivredna izdavanja biti na sličnom nivou.
Izvo List Polimje
A.R.
