Neuspješno i s velikim gubicima završio je pogriješan i nepotreban napad srbijanskih i sandžačkih partizanskih jedinica na Sjenicu 22. decembra 1941. godine.
Napadom na Sjenicu su rukovodili Vladimir Knežević Volođa i Petar Stambolić, a glavni inicijator napada je bio Milovan Đilas-Đido.
On je smatrao „da bi Sjenicu trebalo osloboditi, čija sela imaju dosta stoke, a u samoj Sjenici dućani su puni nama potrebne robe, pa i duvan za vojsku“.
Napad su izvršili Prvi užički, Šumadijski i Beogradski bataljon. U borbama protiv muslimanske milicije koja je branila grad poginulo je, ranjeno i zarobljeno više od 100 partizana (52 poginula i 18 zarobljenih).
U pismu od 28. decembra Tito je osudio napad na Sjenicu kao politički nepravilan i vojnički sasvim slabo pripremljen i izveden, konstatujući da su partizani ovim napadom zaoštrili odnose sa Bošnjacima i dali veliki broj dragocjenih i bespotrebnih žrtava.
Ovo je najveći poraz partizanskog pokreta u 1941. godini poslije bitke na Kadinjači.
