Izgleda da je odluka Ministarstva prosvete da izvođenjem himne na početku školske godine podigne nivo patriotizma kod djece imala jednu drugu i sasvim neželjenu posljedicu – podizanje tenzija između Srba i Bošnjaka.
Umjesto da ujedinjuje, izvođenje himne u svim školama Srbije dovelo je do sasvim suprotnog efekta – do rasprava i svađa – što je naročito vidljivo na Fejsbuku kao najposećenijoj društvenoj mreži. Poseglo se za himnom kao da nema drugačijeg i boljeg načina i mogućnosti za razvoj patriotske svijesti i osjećanja kod djece.
Čemu onda služe nastavni sadržaji?
Da li se time priznaje da je takav sadržaj neefikasan i nedovoljan za ostvarivanje tog cilja?
Međutim, ne radi se samo o nepromišljenoj, nepotrebnoj odluci, čak i štetnoj, već se i o samoj himni Srbije, pogotovo njenom tekstu, može govoriti kao veoma upitnoj i spornoj.
Naime, da li postojeća himna svojim tekstualnim sadržajem zaista zavređuje da uživa status zvaničnog državnog simbola?
Ono što je u toj himni problematično je da je suviše orijentisana etno-nacionalno. Suštinski, odnosno svojim sadržajem himna „Bože pravde“ je uska etničko-konfesionalna oda jednom etnosu – „srpskom rodu“.
Ona je komponovana za neka starija vremena i prilike i zato je u mnogo čemu anahrona, zastarela jer se koristi pojmovima tradicionalnog, predmodernog društva kao što su Bog, kralj, srpstvo, srpske zemlje, šta kod te zemlje podrazumjevale. Misli li se na Republiku Srpsku, Srpsku Krajinu, Crnu Goru ili još nešto?
To samo govori da njen sadržaj pretenduje na šire okvire od državnih i da je etno-nacionalnog (svesrpskog) karaktera.
Moderna, sekularna, multinacionalna i građanska država zahtevala bi znatno moderniji i neutralniji tekst i melodiju himne.
Tekst himne treba podići na viši, apstraktniji, opšti i sveobuhvatni nivo gdje se ne pominju konkretni nacionalni i vjerski entiteti i u čijem sadržaju se pripadnik svake nacionalne i vjerske manjine može prepoznati.
Trebalo bi se, na primjer, usredsrediti na pominjanje njenih prirodnih ljepota, geografskih predjela, i time obuhvatiti i one lokalne ali opštepoznate toponime, koje naseljavaju i nacionalne manjine, kako bi se prema himni stvorio emotivni odnos.
Dobar primjer bi bio tekst pjesme Jugoslavija (Od Vardara pa do Triglava).
Mada je i bivša himna „Hej, Sloveni“ odisala jednom sveobuhvatnošću. Čak je i bila preširoka jer je opjevala Slovene, a radilo se o državi Južnih Slovena i to ne svih.
Svako odsustvo sluha za ovo osavremenjavanje i prilagođavanje teksta pokazuje izvjesnu neuviđavnost, bezobzirnost i bahatost prema manjinskim narodima te se postojeća himna može u izvesnom smislu doživeti kao nametanje.
Neprirodno je, a rekao bih i nepravedno i nerealno, očekivati i zahtjevati od jednog etnosa da pheva hvalopojke (i to molitvenog karaktera, kao u slučaju naše himne) drugom etnosu.
Takav postupak je nepromišljen kada se zna da živimo u državi u kojoj su ta pitanja veoma osetljiva i problematična budući da živimo u državi u kojoj lojalnost nekih manjina i njihova integrisanost u državnu zajednicu nisu na visokom nivou.
Zato je izvođenje himne trebalo zadržati za svečane državne prilike a ne spuštati je na lokalni nivo i time kontraproduktivno stvarati tenzije u državi.
Bošnjaci u oblasti Sandžaka ili Raške kažu da uz dobro volju mogu samo da „ispoštuju“ tu himnu, ali ne i da je srcem dožive kao svoju.
Neki im na to odgovaraju da i ne moraju da je pjevaju već da je dovoljno da je odslušaju. Ali, nije sasvim tako.
Ilustracije radi, nekadašnji selektor fudbalske reprezentacije upravo je odstranio mladog fudbalera bošnjačke nacionalnosti Adema Ljajića iz reprezentacije jer nije htio da pjeva himnu koju kao Bošnjak ne doživljava kao svoju.
Takođe, podsjeća me i na duhovito dobacivanje N. Čanka Rasimu Ljajiću prilikom izvođenja himne u Skupštini Srbije – „Pjevaš li, Rasime?“.
Takvo iznuđivanje ljubavi prema himni je krajnje neprihvatljivo i apsurdno. Mene pomalo podsjeća i na događaje u poslednjem ratu, prilikom raspada Jugoslavije, kada su pripadnici jedne od sukobljenih strana silom tjerali one druge u logorima da pjevaju njihove „rodoljubive“ pjesme.
Znam za slučaj da su Hrvati tjerali Srbe, ali ne isključujem i sve druge mogućnosti.
Naročito je besmisleno i licemerno pozivanje na zakone, Ustav koji se navodno moraju bespogovorno poštovati i od strane manjina, jer upravo ta najviša zakonska akta svjedoče o tome da Srbija nije država samo Srba, iako dominantnog naroda, već i svih njenih građana i etničkih manjina.
Prema tome, himnu bi trebalo uskladiti sa tim principima građanske države.
Takođe, melodija himne ne bi trebalo da dolazi iz jedne konfesije i podsjeća na neki tropar ili crkveni napev, već bi trebalo da ima neutralni i moderni karakter.
Problem je i to što pripadnici srpske nacije, kao većinski entitet, često smatraju da je Srbija malo više njihova domovina nego ostalih naroda i da treba da uživaju neki naročiti prioritet ili privilegiju.
Dodao bih i da narod koji je morao da napušta teritorije na kojima je živeo treba da izbegava takva isključiva rezonavanja i uslovljavanja „ako ti se ne sviđa (himna), onda idi (iz zemlje)“ jer je djelimično zbog takve svoje tvrde retorike i nefleksibilnosti, nesklonosti kompromisu, racionalnim i pragmatičnim riješenjima morao upravo on da ide sa tih teritorija, a ne neko drugi.
Autor je sociolog iz Niša
Izvor Danas
